Dag 9 tot en met 15

Dag 9
Trinidad hadden we wat minder mee. We zagen het een beetje als een "tourist trap" oftewel een toeristenval waar je niet als persoon wordt gezien maar meer als een wandelende zak met geld.
We moesten onze auto laten controleren want in Cuba moet elke 10000km de auto een controle ondergaan anders is deze niet verzekerd. En onze teller had net de 40000km gepasseerd. Dus wij de auto afgeleverd en even de stad in. Na ophalen was alles in orde en was zelfs de auto gewassen en stofgezogen. Over de diepe kras en de (door mij aan elkaar getape-te) kapotte wielkas, was niets gezegd. We gingen op pad naar onze volgende plaats.
Aangekomen in Sancti Spiritus zochten we een plek met internet om de geschreven verhalen met wat foto's online te kunnen zetten. Wat een gedoe was dat. In de winkelstraat zagen we een deur met een trap er achter en een symbool voor een hostel en internet. De trap was donker en er zat graffiti op de muur - een beetje een duister hol. Halverwege de tweede verdieping begon ik me af te vragen of we bovenaan de trap niet beroofd zouden worden van al onze spullen. Aangekomen op de vierde verdieping was dat gelukkig niet zo en troffen we een hele leuke koffie bar aan. Ze hadden wel 20 verschillende soorten koffie voor heel weinig geld en de muren waren leuk beschilderd met tekenigen. De dames van de koffie bar zeiden dat ze internet hadden, maar dat we daarvoor op het balkon moesten gaan zitten. De reden hiervan is waarschijnlijk dat de wifi eigenlijk een soort stadswifi is die beschikbaar wordt gesteld door de overheid op het centrale plein. Om verder te kunnen heb je echter een inlogcode nodig. Wij vragen aan de balie en we moesten daarvoor een kaartje kopen met een code. Dat konden we alleen niet daar doen, dat moest bij een telefoonwinkel en die was dicht. Maar we konden een ander kaartje kopen bij een winkel die wel open was en dan via een account van het meisje dat daar werkte op het internet. pffff, kan je met me meelopen dan om samen zo'n kaartje te kopen? Dat kon. Uiteindelijk zijn ze wel een uur bezig geweest om ons te helpen om op internet te komen. Toen we om de rekening vroegen moesten we 2 CUC (2 euro) betalen voor twee koffie en de toast die we hadden besteld. Wij waren verbaasd dat het zo goedkoop was. We hebben 5 gegeven en zij waren dan weer verbaasd dat we zo'n grote fooi gaven.


Dag 10
In Cuba vallen een aantal dingen op die anders zijn dan in Nederland:
Zo hebben ze twee soorten geld: Peso's Nacionales en Peso's Convertibles (CUC). Die laatste kun je als toerist mee betalen en is min of meer gelijk aan de waarde van de Euro. 1 CUC is 24 Peso's Nacionales waard en zijn we gewaarschuwd om goed op te letten of je de juiste peso's krijgt wanneer je wisselgeld krijgt.
Wat ook opvalt is dat er tussen restaurants best een flink prijsverschil kan zitten. Soms betaal je bijna zoveel als je in Nederland zou betalen en soms een vijfde daarvan.
Ook hebben ze hier veel minder spullen dan in Nederland. Minder diversiteit. Zo hebben we dan meestal wel een koelkast op onze kamer maar dat is altijd dezelfde grote koel/vries combinatie.
Ook speelt de deurbel bij elke casa hetzelfde elektronische deuntje en we vermoeden dat er dan ook maar een soort deurbel te verkrijgen is in Cuba.
De echte Cubaanse koffie (als je die dan zonder suiker drinkt als gekke Europeaan) vinden we in vergelijk met de koffie die we kennen smaken naar houtskool.
En als ontbijt krijgen we altijd onwijs veel. Ondanks dat de echte Cubaan zelf helemaal niet zoveel ontbijt: een koffie en een tortilla (is in Cuba dan weer een omelet) Als toerist krijgen we daarnaast nog een tosti, heel veel vruchtensap, een berg gesneden fruit: ananas, mango, banaan, papaya en guave.
Wij vinden papaya altijd een beetje naar kots smaken. Maar na een aantal stukjes gaat het wel, dan proef je dat niet meer. We eten en drinken alles netjes op. Zelfs als we een hele kan papaya sap krijgen. Al dat fruit is waarschijnlijk de voornaamste reden dat we zo goed in dit land kunnen blijven poepen.
Vandaag was een lange dag onderweg. Van Sancta Spiritus naar Gamaguey. Op zich niet ver van elkaar maar we hebben een enorme omweg gekozen om nog naar het strand te gaan. We zijn gereden naar een uithoek genaamd Cayo Paredon Pelado waar we hebben gesnorkeld. We werden daar nog behoorlijk lastig gevallen door agressieve muggen maar dat was nog steeds niets in vergelijk met wat we in Bolivia hebben meegemaakt.
We hebben nog Flamingo's gezocht op de plek die onze Lonely Planet aangaf maar niet gevonden. We een heel mooi plaatsje waar we waren (Playa Piloto) waar we zelf gebrouwen rum hebben geproefd van de lokale bevolking aldaar. Aldus deze mensen moesten we de flamingo's een heel stuk verderop zoeken, die kwamen daar niet zoveel.
In het pikkedonker, maar heel voorzichtig, naar onze casa particulares gereden. De man van de casa heeft ons nog naar een restaurant gebracht waarbij we goed moesten opletten hoe te lopen omdat Camaguey als doolhof is ingericht om het de vroegere piraten moeilijk te maken. Het was een behoorlijk stuk lopen door heel veel straatjes. Gelukkig konden we de weg ook weer terug vinden.

Dag 11
Vandaag gingen we op pad en zou een dag worden van flink moeten doorrijden vanwege de grote afstand. Dus was dit een dag om lifters mee te kunnen nemen omdat we toch van de ene grote stad naar de andere rijden. Bovendien schieten we met lifters vaak wat beter op. Dat klinkt tegenstrijdig, maar wanneer je een lifter in je auto hebt zitten ben je minder geneigd om even te stoppen om wat foto's te nemen of een ommetje te maken en van de grote weg te geraken.
In Cuba is eigenlijk iedereen aan het carpoolen. Dit is ontstaan door een schaarste aan benzine en is daarom in Cuba heel erg duur. 1,20 de liter wel te verstaan. Voor ons Nederlanders lekker goedkoop, maar voor de Cubaan een vermogen. Voor Cubanen is het ook verplicht lifters mee te nemen, maar voor toeristen niet. Het zit dan ook in de cultuur dat als je een lege plek in je auto hebt je een liftende persoon meeneemt. Doe je dit niet dan wordt dit als zeer asociaal gezien. Zo hebben we ons dus al meerdere malen zeer asociaal gedragen maar vandaag zouden we ons wat beter conform de Cubaanse cultuur proberen op te stellen. Het is ook vaak wel leuk om met willekeurige mensen even een babbeltje te maken. We hebben wel besloten om eigenlijk alleen vrouwen mee te nemen.
Vandaag zagen we een paar dames staan bij de bushalte die graag meewilde. Ze wuiven dan met hun handen om te gebaren dat ze meewillen. Toen ze zagen dat we toeristen waren hielden ze op. Die nemen toch nooit iemand mee. Toen we stopten hoorden we een verbazend gekakel en stonden ze op: "Holaa buenos dias". Een van de dames moet ongeveer 15 km verderop worden afgezet en als we haar thuis brachten zou ze echte Cubaanse koffie voor ons maken. De ander zetten we al na twee km af. Dus... ondanks we eigenlijk door wilden rijden, voor haar huis gestopt en mee naar binnen gegaan. Zeer bescheiden huisje in een klein dorpje met zandweggetjes. We ontmoette haar moeder die ook in dat huisje woont. Net als als haar grootmoeder die dement was. Haar oom (waarschijnlijk dan de broer van haar moeder?) was er ook maar we wisten niet of ook hij daar woondde. Drie generaties in dat huisje. Ze had ook nog een zoon die studeerde voor tandarts of kaakchirurg
(ze wees naar de kaak, maar we kennen het woord voor tandarts en kaakchirurg kennen we niet in het spaans). Zelf had ze rechten gestudeerd maar heeft daar geen werk in kunnen vinden en vertelde dat het rondkomen best moeilijk was. Ze hadden gevraagd hoe wij de koffie dronken: met of zonder suiker. "Zonder", ik vraag haar of ze denkt dat de Europeanen een beetje gek zijn dat ze de koffie zonder suiker drinken en ze zei volmodig JA. Haar moeder bracht ons de koffie en had het niet kunnen weerstaan er toch een beetje suiker in te hebben gedaan.
In Cuba is het de gewoonte om dames met een kus op de wang te begroeten of gedag te zeggen. Ook al heb je ze net pas ontmoet. Toen we vertrokken vonden ze het maar al te leuk om een kus van mij te krijgen. Kwam de moeder nog met twee mango's aangelopen die we mee moesten nemen. Toen ik daar wat voor wilde betalen mocht dat absoluut niet. Dan nog maar een kus dan...
's Avonds kwamen we vrij laat aan in Santiago. In Santiago lag onze casa particulares in straat C, tussen weg 5 en 6. Ze hebben niet veel moeite genomen om straatnamen te bedenken hier want zo heten ze echt.
Eerst moesten we heel steil omhoog rijden op een modderpad met rotsen erin. Het was nog net een pad te noemen maar het leek eerder een droge rivierafdaling. Met de auto bovengekomen was er verderop echt geen doorkomen aan. Het zou nog zo'n honderd meter verderop zijn maar dit was echt geen weg voor auto's. Rondom waren wel tal van huisjes/hutjes en we vroegen ons af hoe onze slaapplaats eruit zou zien. We vragen aan een meisje daar hoe we bij onze casa komen moesten maar ze had nog nooit van deze casa gehoord en ook dacht ze dat er in deze buurt geen casa is. Inmiddels begon er al een heel groepje mensen om ons heen te vergaren om te kijken wat die toeristen hier kwamen doen in het pikkedonker. Na haar het adres te hebben laten lezen waar we wezen moesten, bleek dat we in de verkeerde wijk van de stad zaten. Aha, er is dus nog een straat C, tussen weg 5 en 6. Wij de rivierafdaling weer met onze auto af, met achter ons lachende en hoofdschuddende mensen, en naar de juiste plek gereden waar we hartelijk werden ontvangen en de vrouw des huizes op dit late tijdstip nog voor ons gekookt heeft.

Dag 12
Wat hadden we weer een mega ontbijt. Onwijs veel fruit: ananas, mango, papaya, die al beter begint te smaken en een guave. Een guave is zo rond als een sinaasappel, iets kleiner en groen. Van binnen rood, heeft een dikke laag vruchtvlees met in het midden allemaal kleine pitjes zoals in een passievrucht. De pitjes kan je ook eten al is het een beetje knarsen. We hebben al meerdere malen deze vrucht in Cuba gegeten met schil, pitjes en al. Erg lekker. Deze mensen hadden voor ons de pitjes eruit gehaald.
Ook waren er een soort van bakbanaankoekjes waarop je honing kon doen. De honing zat in een frisdrankflesje en ik deed wat op mijn koekje. Er dreven wat zwarte dingetjes in de honing wat bij nadere inspectie mieren leken te zijn. In Cuba heb je ook hele kleine mieren en ik had hier toch wel een twintigtal van op mijn koekje. Mathilde had niks gezien en het al opgegeten. Nou ja, ik ook maar, een paar mieren eten overleven we wel.
Mathilde merkte een wit wormpje op in de guave. Ongeveer een centimeter lang, dun en leefde nog. Ze vroeg aan de dame van de casa wat het waren. "Oh, gewoon, guava wormpjes, die heeft elke guava. Die kun je gewoon opeten" zei ze op een toon alsof het de normaalste zaak van de wereld was. "Die zitten er nou eenmaal in, meestal net rondom de pitjes". De man van het huis pakt nog een guave uit de koelkast, snijdt 'm doormidden en laat ons de wormpjes zien. Doordat zij de pitjes eruit hebben gehaald hebben ze ook de wormpjes meegenomen net op die ene na die Mathilde had gezien. Maar ja, al die andere keren dat we guave hadden gegeten...
Om niet al te aanstellerig over te komen ben ik maar niet begonnen over de mieren in de honing.
In Santiago zijn we naar de begraafplaats gegaan. Hier ligt bijvoorbeeld Emilio Bacardi met zijn vrouw (de oudste zoon van de oprichter van de gelijknamige rum). En een zeer speciale plek is vergeven aan Jose Marti, die wordt beschouwd als de vader van de revolutie en staat ook op vele bankbiljetten. Zijn graf wordt bewaakt en we konden een officele wisseling van de wacht aanschouwen. Verder hebben (naar wat men zegt) het oudste huis van Cuba bezocht en het rum museum waar we ook een fles 7 jaar oude rum "de Santiago" hebben gekocht. Rum is hier (voor ons dan) spotgoedkoop. Wij moesten 7 CUC betalen voor deze fles. Tijdens het struinen door de stad liepen we langs de kapper waarin ik naar binnen werd gemaand omdat ze vonden dat ik geschoren moest worden. Wat een behandeling! Mathilde heeft foto's gemaakt en ik ben weer glad.
Eenmaal terug in onze casa heeft de dame des huizes weer voor ons gekookt en hebben we weer een paar uur gekletst. We hebben ze onze meegebrachte zoute dropjes laten proeven. Die moesten toch wel met enig wat water worden weggespoeld.

Dag 13
Vandaag is de dag dat we naar ons all-inclusive resort moeten reizen. Wel met een omweg want we wilden wel eens weten hoe het leven rondom Guantamao Bay is. Dit is een stukje Amerikaans grondgebied wat door Cuba verpacht wordt. Van oorsprong bedoeld zodat de VS zich dichtbij het Panama kanaal bevindt mochten zich daar problemen voordoen. Later meer bekend van de gevangenis die zich op dit stukje grond bevindt. Er schijnt een McDonalds, Kentucky Fried Chicken en Starbucks te zijn. Een doorn in het oog van Cuba die niet zomaar dit bestaande verdrag opzeggen kan. De cheques die de VS aan Cuba betaald schijnen nooit verzilverd te worden en bewaard Fidel in de la van zijn bureau. Je kan er niet in de buurt komen aangezien het gebied, van 12 bij 15 km, omgeven is door Cubaanse defensie en controles. Vanaf een uitkijkpunt konden we het heel in de verte zien liggen.
Daarna zijn we naar de Zoologico de Piedras gegaan. Een jungle/bos gebied in de heuvels bezaaid met rotsblokken. Hier hebben een vader en daarna zijn zoon beelden uit gehouwen. Met name van dieren en sommige echt heel groot. Er is zelfs een huis waar je in kan compleet met meubliair gehouwen uit een stuk rots.
Het was inmiddels 5 uur en dan heb je nog drie uur voor het donker wordt. Tijd om naar ons resort te vertrekken want we moesten nog zo'n 190km.
We namen een binnendoorweg die in eerste instantie goed geasfalteerd was maar gaandeweg steeds slechter werd. Ook begon het te regenen waardoor er behoorlijk wat modderige stukken waren waar je toch met een klein vaartje doorheen moest rijden om niet vast te komen te zitten. Halverwege nog een vader met zijn dochtertje opgepikt. Die moest de rest van de 20 km van deze weg met ons mee. Nou prima, als we vast komen te zitten een handje extra om ons los te duwen en wellicht weet hij ons ook door de moeilijke stukken te begeleiden. Helaas moesten we dat zelf uitzoeken waar we door de diepe plassen moesten rijden en leek hij niet zoveel rijervaring te hebben. Na 4 uur ploeteren, het was inmiddels 8 uur en bijna helemaal donker, waren we op een degelijke geasfalteerde weg beland. In Cuba betekend dat nog steeds wel dat er af en toe gaten in de weg zitten en je nog steeds niet te hard (en zeker niet in het donker) kan rijden, maar ik kon het asfalt wel kussen.
We moesten nog 160km afleggen en we hadden ons ingesteld om mueslirepen te eten als avondeten. Hoe dichter we bij ons resort kwamen hoe beter de weg werd. Dat was wel fijn. We kwamen pas om 12 uur 's nacht aan en hoopten dat er nog iemand zou zijn die ons onze kamer wijzen kon. En dat viel alles mee. Er was een 24 uurs receptie, bar en restaurant waar we nog eten konden. En alles was gratis! Woehoeoe!!!

Dag 14 en 15
Rondhangen en ontspannen. Snorkelen in de zee en eten bij de japanner, italiaan en creoolse restaurants in dit resort. Ook verbazen we ons over sommige gasten hier die zich twee weken lang dag in, dag uit (gratis) voltanken in dit resort en dit ook het enige is wat ze van Cuba zien.