weer nieuwe avonturen

Hallo iedereen,

We hebben weer een paar avontuurlijke dagen achter de rug en het is tijd voor een nieuw verhaaltje.

IJsland heeft een hoofdweg (nummer 1) die een rondje langs de kust maakt. We volgen deze weg tegen de richting in. Vanaf Reyjavik zijn we begonnen met de 'Golden circle'. Dit zijn de geisers (Geysir), een plaats waar de aarde uit elkaar gaat en de oude stamhoofden vroeger bijeenkwamen (Pingvellir) en een grote waterval 'Gullfoss'. Het grappige is dat Geysir zelf niet spuit en er bij ligt als een rustig poeltje van 80 tot 100 graden. Vlak bij is wel een spuitende 'geiser', genaamd Stokkur. Elke 10 minuten spuit deze wel 25 meter hoog. We hebben een reservering in een hotel vlak bij Vik. Het hotel heeft 'hot tubs' buiten, en we hebben daar lekker even een uurtje in gebadderd. Het water komt trouwens zo uit de grond. Ze hebben een gat geboord en pompen het hete water omhoog.

Vanuit Vik gaat we naar Hofn. Tussen deze twee plaatsen in bevinden zich gletchers. Het lanschap wisselt zich af tussen hoge bergen, gletchers, velden met apparte lava formaties/stenen. In ieder geval tot zover wij het konden zien. Het regende heel erg hard en daarbij harde wind en we konden niet erg ver kijken. Je schijnt ook prachtig te kunnen wandelen in het gebied maar wij zijn lekker in onze auto blijven zitten.

De dorpjes doen een beetje saai aan. Het doet een beetje denken aan een woonwagenkamp/ vakantiepark. Alle huizen zijn vrijstaand, rechthoekig en zijn vaak bekleed met een soort golfplaten. We hebben daardoor niet het idee dat we door oude dorpjes rijden. De mensen hebben geen tuin (soms wat verwilderd gras). Tussen de dorpjes in staan soms ook huizen. Bij veel van deze huizen vragen we ons af waarom deze mensen daar wonen: koud, het regent, waait hard en er groeit niets.

De volgende dag hebben we besloten om in de buurt een stukje de natuur in te rijden. In een 'app' in Pascal zijn telefoon vinden we een mooi weggetje en we volgen deze. Het eerste deel zijn met name velden met lava steentjes. Dan gaat het weggetje opeens linksaf zo door een schapenweide. We besloten de hekjes op te maken. De schapen zien blijkbaar niet vaak touristen/ auto's want ze blijven maar voor ons uit rennen op de weg in plaats van opzij te gaan.

Al gauw zien we ons eerste riviertje. Het is ongeveer 2 meter breed. We stappen uit om te onderzoeken hoe diep het is en besluiten dat het wel kan. En het kan ook. Zo ook bij riviertje 2 t/m 5. Dan komen we bij een hele grote rivier en het weggetje gaat er volgens Pascal zijn kaart overheen. Het zijn steeds allemaal stroompjes met zandbanken er tussen. Hmm.. kunnen Jimnies hier echt doorheen rijden?? Het eerste stukje gaat best aardig. De stenen zijn klein en de 'riviertjes' ook. Verderop worden de keien groter en gaan we echt hard schommelen. De keien worden nog groten en het rijden wordt nu echt een soort kermisattraktie. We moeten weer een watertje oversteken en dit gaat goed. Vlak na het watertje zakken we plotseling een stuk naar beneden. OEPS! We proberen achteruit te rijden. Dit lukt niet. We stappen uit. Even kijken. Opeens zakt Pascal tot boven zijn knie met een been weg in het zand – uitkijken waar we lopen dus. We zien dat de auto tot aan zijn buik weggezakt is. Dat wordt graven, met blote handen. Ik merk al snel dat het zand scherp is en ik trek mijn handschoenen aan. Pascal laat zich daar niet door weerhouden en graaft rustig verder met blote handen. We graven alles weg achter de wielen en leggen er steentjes achter. Even proberen: er komt rook uit de motor maar de wielen draaien niet. PFF, verder graven dan maar. Opeens zie ik dat een van de achterbanden lek is. Dat ook nog!! Stiekum zien we het allebei niet meer zo zitten (zo bleek achteraf) maar we gaan gewoon verder. Er is immers ook geen andere optie. We zijn ver van de bewoonde wereld, we hebben al heel lang niemand gezien. Het alternatief, bellen en hulp halen is ook best een operatie. We graven dus maar verder. We besluiten dat de auto uitgraven onze dagactiviteit wordt zodat hij weer op zijn wielen staat in plaats van dat hij met zijn buik in het zand ligt. Na een paar uur zie ik bloed op de auto. 'He, Pascal er zit bloed op de auto'. Pascal kijkt naar zijn vingers en die liggen helemaal open. Hij voelt er echter niets van en het bloed ook niet echt heel erg hard. Even pauze: wondverzorging. Beetje jodium erop, paar grote pleisters, paar handschoenen en weer verder graven. Na zo'n 4 uur ploeteren staat de auto weer op zijn wielen en heeft elke wiel een mooi stenen pad om op te rijden. We proberen nogmaals de auto weg te rijden. En het lukt!!! We waren heel blij maar we waren er nog niet. We hadden nog een platte achterband en we moesten de keien attraktie nogmaals doen – maar hopen dat we de band en velg niet helemaal stuk rijden. Vanwege de ongelijke vloer besluiten we eerst naar de weg te gaan om daar de band te wisselen. Gelukkig gaat dit goed en kunnen we de band wisselen. Overigens hebben we van te voren nog even geleerd hoe we een band moesten wisselen (via youtube). Dit kwam toch nog van pas.

We rijden verder naar ons volgende hostel. We hebben dit keer geen reservering. We zien ergens een hostel op een mooie lokatie in de natuur met uitzicht op een fjord. Ze hebben nog een twee persoons 'slaapzak accomodatie' voor ons. Dit houdt in dat je alleen een bed hebt en zelf een slaapzak mee moet nemen. In het hostel is ook een duits meisje die vroeger iets medisch heeft gedaan (iets met eerste hulp op de ambulance). Ze kan mooi even de wonden van Pascal beoordelen. Ze geeft hem een desinfecterende wondspray.

De volgende dag worden we wakker met spierpijn. Pascal heeft pijn aan zijn vingers. Na een zelfgemaakt ontbijt (Ijslands roggebrood met kaas + thee) gaan we verder. We laten eerst onze band plakken in een dorpje in de buurt. Dit is na 20 minuten later voor ongeveer 25 euro gepiept. We hebben weer een mooi ritje gemaakt en we zijn weer een stukje verder gekomen.

We zitten nu in Bakkagerdi, aan een zelfgemaakt ontbijtje te genieten van ons uitzicht.