4 dagen van Tupiza naar Uyuni

Rond 6 uur 's ochtends zijn we bij ons hostel die onze tour naar de zoutvlaktes regelt (al geboekt).
We mochten daar nog gratis ontbijten en douchen, want werd er ons gezegd: De komende dagen zal je niet kunnen douchen. Ok, wanneer je een tour regelt die je naar afgelegen gebieden brengt kan je verwachten dat de voorzieningen wat minder kunnen zijn. We vertrokken in een 4x4 jeeps met nog een jong frans stel, onze gids en een kokkin. Er waren trouwens nog andere jeeps en we vertrokken in een collonne van jeeps.
Onze franse mede gringo's hadden een vergelijkbare nacht achter de rug als ons en al gauw lagen we met z'n vieren te slapen. Af en toe zei de gids dat er wat te zien was, en gingen we de wagen uit. We zijn omhoog gereden totdat we boven de 5 kilometer hoog waren. Op zo'n hoogte is het moeilijk adem te halen en het begint ons te duizelen. We slapen op ongeveer 4 kilometer, net zo hoog als Potosi. De bedden bestaan uit bedvormige betonnen blokken met een matras er op. We delen de kamer met de Fransozen. Aan het einde van de dag voelen we ons allebei niet heel goed: Er zijn momenten dat Pascal duizelig is en loopt alsof hij dronken is en ik heb met name hoofdpijn. Bovendien heeft met name Pascal veel last van diarree. Ik heb een hoogtepil genomen en ik voel me na deze pil en een nacht goed slapen alweer een stuk beter. Pascal is pas op de laatste dag weer beter. We weten nog niet zeker waarom we ons zo slecht voelden: hoogteziekte? Buikvirus? Te weinig slaap? Te grote overgang van de tropische hitte naar het 'koudere' hoogtes? Misschien was het een combinatie van alles.

Er waren mooie landschappen, kleine dorpjes met primitieve huisjes, verlaten dorpjes met bouwvallen en heel erg veel lama's. We hebben het groene meer, zwarte meer, gekleurde meer en nog meer gekleurde meren gezien. In de meren zijn meestal flamingo's te zien, behalve in de meren waar arsenicum(arseen) in zit. Dat is nogal giftig. Verder nog vulkanen en heb ik een bad genomen in een warm water bron (vulkanisch verwarmd).
Op de laatste dag bezoeken we de Salar de Uyuni. Dit is een zoutvlakte met een doorsnee van iets meer dan 100 kilometer. Voor de gelegenheid overnachten we in een zouthostel. De muren zijn gemaakt van blokken zout. Het bed en het nachtkastje is ook van zout gemaakt. Pascal proeft of het daadwerkelijk zout is. Verder ligt er op de grond een dikke laag zout. Het is mooi gemaakt en lekker warm. Verder is er een redelijk schoon toilet en een douche (gedeeld). Dit was de vorige twee dagen wel anders. Er waren alleen vieze toiletten en 1 brakke douche waar niemand onder durfde te staan (ook touristen uit de andere groepen niet). Verder was het 's nachts heel erg koud. Onze franse gringo's waren nogal boos over de accomodaties, mede doordat we toch wel 200 dollar hadden betaald. Ze maakten er nogal een probleem van. Bij de laatste accomodatie was het beter, maar bleek achteraf dat we 10 Bolivianos moesten betalen voor het gebruik van de douche. Bovendien gingen de kinderen van de hosteleigenaren (tijdens het avondeten) liedjes zingen en dansjes doen en daarna met de pet rond. Dit vonden de fransen belachelijk: kinderarbeid!
Het heeft geregend die nacht en het was de vraag of we op de vlaktes kunnen. Er ligt dan een laag water op de zoutvlakte en is met de auto nauwelijks te begaan. Gelukkig kon het nog net (laatste tour van het jaar, werd er gezegd). We ontbijten op een 'eiland' in de zoutvlakte dat vol staat met enorme cactussen.
Een andere wagen van dezelfde tourorganisatie heeft panne en we moeten we komen helpen. Na het ontbijt rijden we er naar toe. Ze krijgen de wagen niet meer aan de praat waardoor we twee gringo's meer in onze wagen moeten proppen. De wagen van hen wordt gesleept door een andere jeep en in een collonne van 3 jeeps gaan we weer de salar op.
Op het zout ligt een laagje water waardoor er een enorme spiegel ontstaat. De lucht weerspiegelt in het zout waardoor de horizon een beetje wegvalt. We hebben er prachtige foto's gemaakt. Na een tijdje lang met de spiegeling en fototrucs te hebben gespeelt, begint het weer te veranderen. Het wordt grijs, het waait hard en het regent. We gaan weer terug de auto in en zetten koers naar Uyuni (eindbestemming). Door het slechte weer zijn de bergen aan de rand van de salar niet meer te zien. De gidsen/ chauffeurs orienteren zich op de bergen om te weten welke kant ze moeten oprijden in de grote witte vlakte. Na een tijdje rijden blijkt dat we de verkeerde kant op rijden.
Tatataa! Pascal to the rescue!! Omdat ik het wel fijn vind om af en toe te weten waar we precies zijn had ik van te voren een kaart van Bolivia op mijn telefoon gezet. Na enige moeite kon ik onze gids overtuigen dat waar we heen moesten rijden toch echt wel rechts-achter ons lag. Dus op mijn aanwijzingen reden we weer richting Uyuni. Het was best spannend want het rode lampje (dat de jeep nagekeken moest worden) begon bij ons te branden en de benzine was ook bijna op. Ik kan wel geloven dat je makkelijk kan verdwalen op de zoutvlakte want ondanks dat het leek dat we rechtuit reden maakten we toch steeds stiekum een bocht waardoor we steeds moesten corrigeren. Na ongeveer een uur op deze manier rijden (gelukkig hoefden we niet steeds door een laag van 10cm zout water te rijden wat vast niet goed is voor een auto) waren onze 3 jeeps weer in de bewoonde wereld. Toch wel raar dat verder niemand van de gidsen iets van een gps ontvanger bij zich had.