Hiroshima

Maandag 9 juli: Hiroshima
Hiroshima heeft nog meer last gehad van de regen dan Kyoto maar, nu de regen is opgehouden, durven we de reis ernaartoe aan.

We ontbijten in de trein. Dat mag in de shinkanzen. Hoewel het in andere treinen en metro's niet verboden is, kan je wel verwachten dat je een afkeurende blik van je Japanse medereizigers zal krijgen. Het vergroot namelijk de kans op knoeien en dat moet vermeden worden. Ook eten terwijl je loopt hoort niet. Je mag best iets eten op straat maar dan sta je stil. Voor een snel (en gezond) ontbijt halen we soort van rijstbal gewikkeld in een blad gedroogd zeewier. Kan je prima halen bij 7-eleven of gelijksoortige winkels. Ook proberen we alle verschillende drankjes. Meestal is dat iets van een ijsthee of sportdrankje maar je hebt ook kans om iets superzoets te pakken: kauwgomballensmaak bijvoorbeeld. Ook hebben ze een blanke coca-cola variant die ik nog niet kende. Maar goed, ontbijten in de shinkanzen kan zonder afkeurende blikken te krijgen.
In de Shinkansen zit ik (Mathilde) naast een meneer. Hij begint non-stop met mij te praten. Hij zegt dat hij een arts is en dat hij ook in Amerika heeft gestudeerd. Ik denk dat hij zoveel praat omdat hij zijn Engels wil oefenen. Hij verteld dat er omgeroepen wordt dat de trein 30 seconden te laat zal zijn bij het volgende station. Als de trein te laat is, kan het zijn dat je een aansluiting mist en ergens te laat komt. Je kan dan een briefje afhalen zodat je dat kan geven aan je afspraak. Hij verteld ook dat hij onderweg is naar zijn familie in een, door overstroming getroffen, gebied. Zijn familie woont op de 7de verdieping en hen is daarom niets overkomen. De flat is wel overstroomt tot en met de 3de verdieping. Ze hebben in het gebied mensen moeten redden met amfibievoertuigen. Hij verteld ook dat je zachtjes moet praten in de trein omdat wanneer er 4 mensen over je klagen, dat je je dan bij het politiebureau moet melden. Er lopen opeens politiemensen door de wagon. Hij zegt dat ze geen wapens dragen (in tegenstelling tot in Amerika). Het dragen van wapens (messen en andere wapens) is verboden. De politiemensen zijn wel heel erg getraint in vechtkunsten, dus ze werken toch iedereen zo naar de grond. Als je toch ergens een mes voor nodig hebt (bijvoorbeeld bij het kamperen), dan moet je daar een vergunning voor hebben. Op die vergunning staat dan wat je precies wanneer wilt snijden met het mes. Verder benadrukt hij dat ik de speciale pannenkoek moet gaan eten van Hiroshima. Als ik dat niet doe, dan is het net als naar Amerika gaan en geen hamburger eten. Ik beloof dat ik het ga doen.

Aangekomen in het station van Hiroshima, gaan we eerst de trein voor morgen reserveren. We hebben gezien dat we aan de andere kust kunnen sandboarden (net zoiets als snowboarden, maar dan op zand). De trein daar naar toe rijdt echter niet ivm de wateroverlast en de bussen ook niet. We moeten dus snel iets nieuws verzinnen, ergens naar een plek met minder overstromingen. In de lonely plannet staat een route in de Japan Alps dat via Kanazara gaat. Vanaf daar kan je leuk rijden in een auto door de Japanse Alpen. Niemand kan ons vertellen of daar ook overstromingen zijn. Er gaat een trein naar Kanazara, en we maken een reservering.

Op naar het hotel. We moeten volgens de google-maps-reisplanner een 'streetcar' nemen. Wat is nou weer een 'streetcar'? Dit blijkt een tram te zijn. De streetcar levert ons voor onze capsule hotel af. In een capsule hotel heeft elke gast zijn eigen capsule (hokje van 1 bij 2 meter) om in de slapen. Elke capsule heeft een gordijntje waardoor je je kan afsluiten. Wij hebben wel een vrij luxe versie. We hebben onze eigen kamer met 2 capsules waar je vanaf de zijkant in kan stappen. Het lijkt daarom op een luxe stapelbed. Er zijn er ook waar je vanaf de achterkant er in moet stappen. Er is dan een muur van capsules. De capsule heeft ieder een eigen tv, knopjes voor het licht, stopcontact (om je telefoon mee op te laden). Eigenlijk is het best comfortabel.
Als we aankomen bij het hotel, mogen we nog niet inchecken en naar onze capsule gaan. We laten de bagage achter en gaan alvast naar waar de bom ooit gevallen was. Gezien het tijdstip van de dag en de temperatuur buiten (uur of 13, brandende zon), beginnen we in het museum. Dit is echt indrukwekkend. Met de bom is in 1 keer de hele stad weggevaagd. De temperatuur werd op de plek van de bom ongeveer 3000 graden. Alles stond in brand (alle huizen en bomen). In het museum worden veel videos getoond waarin persoonlijke verhalen verteld worden van mensen die het overleefd hebben. Verder hebben we nog gewandeld bij het bijbehorende park (met veel monumenten) en bij het gebouw met de koepel gekeken. Dit laatste is een van de weinige gebouwen dat is blijven staan na de bom.
Na het bezoek besluiten we om de speciale pannenkoek te gaan eten. Het is eigenlijk geen pannenkoek, maar het zijn meer 2 omeletten met een dikke laag met noodles, groente, kaas en/of vlees er tussen. Een flinke hap, maar best wel ok om te eten.
Na het eten gaan we terug naar het hotel om het plan voor morgen te bedenken. Daar aangekomen, vind ik een krant. Op de voorpagina van de krant staat een foto met een overstroming. Ik vraag de meneer achter de balie waar dit is. Dit blijkt vlak buiten Hiroshima te zijn. Toch best gek dat we midden in het rampgebied zitten en dat we er helemaal niets van zien (ook onderweg in de trein niet).