Dit was Thailand

Gegroet,
Het heeft natuurlijk al weer even geduurt voordat we de tijd hebben gehad om iets te schrijven (druk programma). Het zou nu wel beter moeten gaan. We hebben een mini laptop in Bangkok gekocht. Hij heet Meego (spreek uit Mii Go), naar het Linux operating system dat er op staat.

2 april 2012
Bangkok. Uitgeslapen tot een uur of twaalf, daarna de stad in, op zoek naar de tempels, ontzettend veel tempels, ontzettend gedetailleerd bewerkt met muurschilderingen, mozaiek en gouden randjes. Er kwam geen einde aan. Met name het Grand Palace is zeer indrukwekkend. Je moest netjes gekleed anders kom je er niet in, Pascal had natuurlijk een korte broek aan, maar gelukkig waren de mensen daar op voorbereid en kon je middels de "kledingleen" toch gepast naar binnen. Prachtige foto's hier gemaakt en onder indruk weer naar buiten gewandeld. We hebben een soort van bananenpannekoek gekocht en zijn op het pondje gaan zitten dat ons naar de overkant bracht van de rivier die door Bangkok loopt.
Naast de volgende tempel die we daar gingen bekijken zaten er ook ontzettend veel duiven en wemelde het van de vissen op de plek waar we aanlegde met de pond. Als pieren in een potje krioelden ze over elkaar heen.
We zijn verder met de boot afgereisd naar het zuiden van Bangkok waar we een Skytrain (bovengrondse metro) hebben gepakt richting een groot winkelcentrum. Reden daarvan was het kopen van MeeGo, al wisten we nog niet wat we gingen kopen. We wilden een klein laptopje om onze reisverslagen op te typen. En in Bangkok zijn deze niet al te duur. Die avond vonden we alleen niet meteen iets naar onze zin en hebben we daar soep en vis gegeten op de vierde etage waar het wemelde van de restaurants.

3 april 2012
We zijn naar Pantip Plaza gegaan. De place to be voor de computernerd. We hadden al een enkeling gespot in de metro waarvan wij dachten die ook naar Pantip zou gaan. En jawel hoor, we konden hem zo achterna lopen. Door nogal wat vertraging in de metro te hebben opgelopen hadden we uitgerekend ongeveer een kwartier te hebben om een laptop te kopen. Dit omdat we de trein naar Kantanaburi niet wilden missen. Niet veel tijd dus voor een beslissing waar je normaalgesproken wel wat langer over doet. We hadden van te voren afgsproken niet meer uit te willen geven dan 10000Baht (250 euro). Uiteraard 15000 gepint om toch een eventueel hele mooie maar net iets te dure mini-laptop te kunnen kopen. Enige wens was wel dat er linux of windows op stond. Dus dat we 'm meteen konen gebruiken en niet een halve dag bezig zijn om daar een besturingssysteem op te installeren. Tot onze verbazing stond op de meeste het alloude en bekende 'DOS'. Nu was dat niet heel erg prettig want het leek ons ook wel leuk als we er een beetje mee konen internetten enz.. Dus verder kijken en zo kwamen we ergens op een verdieping een winkel ingerend met nog 5 minuten tegaan. En daar stond ie, een leuk computertje, voor 8500 Baht, met meego linux. meego? wasda? Maar goed laat maar 'ns zien dan. Dat ging alleen niet zo gemakkelijk, de computer moest eerst nog ergens van ver uit een magazijn gehaald worden en er werden twee stoeltjes voor ons neergezet. Ondertussen werd om een paspoort gevraagd en moesten de nodige exportpapieren worden ondertekend. Ik ben benieuwd of we daar bij de Cambodjaanse grens nog iets over te horen zullen krijgen. Goed na 20 minuten, ver over onze tijd, was die er eindelijk. Uit de doos gehaald aanzetten en waarempel een muispijltje kwam in beeld. Dat gaf ons genoeg vertrouwen. Dichtgeklapt, in de tas samen met nog heel veel gratis dingen, de doos achterlatend, renden we naar buiten om de metro te halen. Joepie, we waren blij met MeeGo. Snel naar ons hotel, spullen oppikken en naar het treinstation.
Vanuit Bangkok zijn we met de trein vetrokken naar Katchanburi, bij de rivier Kwai. Het was nogal een gedoe om bij het treinstation te komen in Bangkok. Na een tijdje uitzoeken (welk station, waar, hoe kom je er), zijn we met een pondje gegaan. Door Bangkok stroomt een rivier en het is mogelijk om de stad te doorkruisen met een pondje dat de rivier op en af gaat. Aangekomen bij de wal, is het nog ongeveer 15 minuten lopen naar het station. Zwaar beladen met spullen, 35 graden, vochtige lucht, heel veel smog, is dat best een beetje afzien. Gelukkig hebben we het gered en zaten we snel in een rijdende trein met open ramen een beetje af te koelen. Katanaburi is een niet al te grote stad en het lijkt er een beetje volledig om tourisme te draaien. In de hoofdstraat is het vol met hostels, kleine restaurantjes die thais en westers eten serveren, massage salons, reisbureaus, fiets/brommer verhuur en heel veel tuktuks. Volgens onze Lonely Planet is 'Apples retreat' een leuk hostel waar je tevens kookles kan nemen. Dit laatste lijkt me heel leuk om te doen. Het blijkt best een eindje lopen te zijn (met name met die eerder genoemde hitte, luchtvochtigheid en zware tassen). Gelukkig is het inderdaad een 'retreat' en is het er heerlijk rustig.. tenzij die karaoke boot langs komt varen. Overigens heb je van de karaoke boot alleen last bij het restaurant en niet bij de slaapplaatsen.
's avonds hebben we leuk gegeten bij Apple. Als voorgerecht hadden we een bord met blaadjes (lijkt op boomblaadjes), stukjes limoen, verse gember, pindas, stukjes spaanse pepers, gedroogde garnalen, gedroogde kokosnoot en een zoete saus. In de blaadjes stop je de verschillende ingredienten en dan eet je het op. Het smaakt een beetje zoals het klinkt en het was wel ok. Verder hadden we nog gewokte noodles, een salade en een paar Chiang biertjes. Ik heb nog gevraagd naar de kookles. Bij gebrek aan animo zou deze over een aantal dagen plaats vinden. Helaas konden we daar niet op wachten.

4 april 2012
De volgende ochtend zijn we naar de spoorbrug over de rivier Kwai gelopen. Spreek uit als 'kweer' want als je toch 'Kwai' zecht wordt je door de lokalen uitgemaakt voor rivierbuffel. Het origineel is tijdens de tweede wereld oorlog gemaakt door ondermeer Nederlanders en de lokale bevolking onder dwang van de japanners. In de boekjes staat dat voor elke meter spoorlijn, er 1 persoon is gestorven (100.000 in totaal). We zijn over deze brug gewandeld. Af en toe moesten we even aan de kant in een nisje om het touristische treintje in regenboogkleuren langs te laten.
We hebben vervolgens een fiets gehuurd. We vonden dit nogal een dappere onderneming omdat het heel druk is op straat en iedereen aan de linkerkant van de weg rijdt (zoals in Engeland). Fietsen bleek echter minder moeilijk dan gedacht. In de buurt zijn er een aantal bezienswaardigheden (grot en tempels etc). Er was echter geen kaart aanwezig en we hebben geen bezienswaardigheden gevonden. We hebben echter wel leuk gefietst door een klein dorpje en de rijstvelden.
We hebben onze fietsen ingeleverd en zijn iets gaan eten. We hebben gekozen voor een soepje bij One more bar. We hebben hier voor het eerst een klein beetje peper in ons eten gekregen. We konden het nog steeds makkelijk eten met ons westerse mond en maagje. We hadden verwacht dat het eten in Thailand heel erg heet zou zijn. Tot nu toe moeten we het echt opzoeken en specifiek om pepers vragen. In ieder geval - heerlijk gegeten in One more bar.
We hebben vervolgens nog een bezoekje gebracht aan een begraafplaats van de mensen die omgekomen zijn bij het maken van de spoorlijn. Er stond daar een bord met Nederlands opschrift ter herdenking aan de Nederlandse gevallenen. Ondertussen werd de lucht steeds donkerder en leek het erop dat het zou gaan regenen. Uiteindelijk heeft het dat niet gedaan.

5 april 2012
De volgende dag om 06:30 heeft de bewaker ons naar het busstation gebracht en hebben we daar de bus genomen naar Ajutaya. Dit is de oude hoofdstad van Thailand. Alhier hebben we opnieuw een fiets gehuurd. We hebben weer een heerlijk stukje gefietst. Na een tijdje fietsen kwamen we bij een paar tempels. Er stonden oude tempels die ze aan het renoveren waren en nieuwe tempels. Bovendien was er een markt. Naast de tempels stonden een paar koeien met grappige lange oren en we zijn ze gaan aaien. Naast de koeien stonden een aantal dames met donatiebakken en gras. Na een paar minuten was het kwartje gevallen, doneerden we geld in de bak en gaven we het gras aan de koeien. Een paar minuten verder fietsen kwamen we een olifanten reservaat tegen. We hebben bij de olifanten een cola gedronken en vervolgens een olifant knollen gevoerd (voor 30 cent). Er was ook een tijger. Deze lag heerlijk op zijn rug een dutje te doen tussen de mensen in. We mochten er mee op de foto maar we hebben het niet gedaan omdat we te veel negatieve verhalen hebben gehoord over dat de tijgers gedrogeerd worden om ze rustig te houden. We zijn vervolgens het stadje/dorp ingefietst omdat daar ruines zouden zijn. In de ruines is een boedahoofd vervlochten met de wortels van een boom en het was een mooi gezicht. Ik (Mathilde) wilde net een foto nemen maar toen kwam er een boze jongen op mij af die zei dat ik op mijn knieen moest gaan zitten omdat ik met mijn hoofd hoger zat dan het boedahoofd. Ik beledigde de Boeda. Oeps, sorry.
We moesten snel gaan want we hadden een bus te halen naar het makaken dorp Lon buri. Ondanks de verhalen van Carolien, (gebeten in Indonesie) over niet aardige Makaken en vervolgens elke week van je reis een spuit halen bij een dokter, werd het toch onze volgende reisdoel. In Ayutaya werden de luchten opnieuw heel erg grijs en we zijn hard gaan fietsen naar het pondje dat ons naar de overkant van de rivier zou brengen waar het station zich bevond. Bijna aangekomen begon het heel hard te regenen en te onweren. Na een paar minuten kwam het pondje aan en het regende en onweerde nog steeds heel hard. Het pondje is eigenlijk een gewoon bootje en staat met de punt tegen de wal aan geparkeerd. Nu moesten we met fiets en al op het glibberige houten bootje klimmen. Gelukkig zijn we niet uitgegleden en ook niet geraakt door de bliksem.
Snel naar de trein, gehaald, nog een enkele plaats. Even later konden we beiden zitten. De ene lichtflits na de andere was buiten te zien en de raampjes van de trein gaan slecht dicht. Mensen hebben moeite om de regen buiten te houden. Aangekomen in Lop Buri, even gewacht op station tot het droog is, op zoek naar hotel, nett inn hadden we iets over gelezen, we staan ervoor, kijk een aap, een hotel aan de buitenkant bezaaid met Makaken, hier gaan we slapen. Eerst nog eten, bij de vietnamese taiwanees of taiwanese vietnamees? heerlijk gegeten, bommetje vol, terug in het hotel, het spoor van minimieren bij de douche genegeerd, heerlijk geslapen.

6 april 2012
De wekker om 7 uur gezet, voor die tijd al wakker gemaakt door de stadswekker, muziek uit de speakers, ontbijt, waar?, zo'n klein dorpje, verder geen toeristen, daar dan? mannetje vraagt aan ons: noodles? wij knikken ja, en zo hebben we noodle soep als ontbijt, hmm lekker thais ontbijt. Verder wandelen door de stad, komen steeds meer Makaken tegen, grappige beestjes. Aangekomen bij een tempel, met honderden Makaken, het domein van deze dieren, mag je hier als mens wel komen? Ja er zijn ook mensen, eentje bij een loket, andere aan het vegen, wij lopen een stukje verder, een van de makaken lijkt dreigend op ons af te komen en springt naar ons toe, ik (Pascal) stamp met mijn voet hard op de grond, van het konijn geleerd maar het werkte ook bij de apen, deze schrok ervan en bleef verder uit de buurt, we twijfelen of we verder zouden lopen, we gaan het proberen, steeds meer makaken, ach een heel kleintje, hij rent op me af en springt in m'n been, weer stampen met de voet en roep hard 'hee'. De kleine sist en blijft weg, daar kwam moeder aan, en siste ook, wij doen maar wat stapjes naar achter, naar het loket, vragen aan het mannetje of het wel veilig is om hier te lopen, hij knikt, zegt dat de tempel open is en geeft ons een bamboestengel, dat moet dan het wapen voorstellen om de Makaken van ons af te houden. Wij lopen al dreigend slepend en tikkend met de stengel richting de tempel, het schijnt te helpen, Makaken blijven uit de buurt. We doen het hek achter ons dicht en zijn binnen. Alle openingen van de tempel waren voorzien van spijlen waar de apen niet door konden en er waren geen apen in de tempel. Vanuit de tempel konden we dus goed de apen bekijken, omgekeerde wereld, wij binnen, achter de tralies, de apen buiten, gewoon in de stad, en wij naar hun kijken, zij naar ons. Wij in de tempel ons veilig wanend tot we naar boven keken, bezaaid met vleermuizen die af en toe langs je hoofd scheerden. Weer naar buiten, terug naar het hotel, wachten op vervoer naar het busstation, ondertussen nog een heerlijke, voor je neus klaargemaakte, ijskoffie gedronken, waarna we in de pickuptruck konden staan naar het busstation. Pickuptruck inclusief stop-knopjes om te laten weten wanneer je eruit moet, daarna betalen, samen 20 Baht (50 cent). Bus gevonden, gelukkig nog net twee plaatsen,en karaoke op de tv, gezellig! Overgestapt in Khorat, verder naar Nang Rong, uit de bus, onderhandelen met taximannetjes, dame komt aangelopen, vraagt waar we heen willen, naar california inn, ze zegt "stap maar in", we vragen wat 't kost, 'niks' zegt ze, en voor we het weten zitten we met onze spullen in de laadbak van een pickuptruck, was dit nou wel zo'n verstandig idee?, checken op de telefoon of we enigszins de goede richting uitgaan, dat gaan we, we gaan naar rechts een wat donker straatje in, kan nog steeds kloppen, en ineens: california inn, blijdschap, onze brengers zo dankbaar, zijn geinteresseerd in onze plannen. California inn is gelukkig open, weer een zorg minder, maar hebben ze ook plek? khun witcha, een gepensioneerd mannetje (gelezen in lonely planet) komt aangelopen, spreekt engels, er is plek, kamer kijken, groot bed, koelkast, televisie, airco, eigen wc en douche, 590 Baht (15 euro), Woehoe!!, we hadden reuze honger na de lange reis, eten kan hier ook, curry is de aanbeveling, pittig?, wij vinden van niet, tot te volgende morgen op de wc, toch wel pittig.

7 april
Volgende morgen dus, naar Phanom Rung Historical Park, 28km verderop, op een een berg, hoe daar te komen?, Khun Witcha verhuurd brommers, brommer rijden?, dat heb ik (Pascal) nog nooit gedaan, hij vraagt: you know how to ride bycicle?, Ja dat wel, maar gas geven met de hand heb ik een keer eerder gedaan op een trike en dat was niet zo goed bevallen, spannend dus, op zijn oprit rondje geoefend, viel mee, ok we gaan het doen, allebij met een beginnersbrommer dan, een automaat, hup de weg op, en links blijven rijden, route gekregen, na 1km na het water linksaf, na 5km nog geen water, dan toch maar linksaf, kleine zandweggetjes, tussen boerenvelden, ongeveer daarheen, en nu?, joepie we zijn verdwaald, met de telefoon (en google maps), daarheen waar we dachten dat we heen moesten, af en toe stoppen, kaart kijken, gauw weer verder, veels te heet om stil te blijven staan, bergop, phanom Rung gevonden, brommers parkeren, kaartje kopen, braderietje bezig, bandjes, spelen, ruines kijken, heeeet, verder met de brommer, band van Pascal zacht, lek?, voorzichting van de berg af, dorpje in, garage zoeken, mensen spreken geen engels, toch vragen, wijzen naar de band, op en neer veren op de brommer, vinger van de mensen volgen, garage gevonden, brommer uit elkaar, wiel eraf, nieuwe binnenband, 200 Baht (5 euro), verder naar Muang Tam, tempel gekeken, lunch van de straat, noedles uit een zakje, gebraden kip op een stok, en twee blikjes ijsthee, samen klaar voor precies 100 Baht (2 euro 50), Verder met de brommer, via zandpaadjes naar top van een andere berg gereden, bekijks van twee monnik jongetjes, zij geen engels, wij geen thais, allevier beetje giebelen, wij zwaaien, gaan weer verder, zij zwaaien terug, dat verstaan we dus wel van elkaar, harde wind steekt op, gaat zelfs regenen, nat en koud komen we terug bij California Inn, hoe kan dat? koud in Thailand? In het droge seizoen, het regent zoals in Nederland, lekker douchen, droge kleren aan, laatste Bahts pinnen voor Thailand want morgen naar Siem Reap in Cambodja... wie had dat gedacht, brommer leren rijden in Thailand.