De wandeltocht

Om 6 uur 's ochtends vertrokken we. We zouden zo'n 6 uur moeten wandelen om bij de voetafdrukken van de Dinosauriers en onze slaapplek te belanden. Maar eerst moeten we een stukje met de truck rijden. Fijn, stukje met de truck. Met alleen onze kleine rugzakken en 4 liter water gingen we samen met Pablo (onze gids) op pad. De truck was weer een unieke ervaring voor ons. Dit is een vrachtwagen met een bak van 5 bij 2 meter achterop. Zeg maar een veewagen. Gevuld met zo'n honderd man, van jong tot oud met heel veel spullen. Wij propten ons ertussen en terwijl wij nauwelijks rechtop konden blijven staan zagen we dat je ook nog prima je kind de borst kon geven of een luier kon verschonen.
Na een dikke twee uur heen en weer te zijn geschut mochten we er weer uit.
We hebben wat gedronken en gegeten bij een famillie die Pablo kende en we begonnen te wandelen.
Prachtige omgeving en af en toe kom je een paard, schaap, geit, stier of lokale boer tegen. Ze hebben daar meer stieren dan koeien omdat deze gebruikt worden om het land mee te bewerken.
Ons pad liep door een niet-actieve vulkaan van zo'n 7 km doorsnee, waar eenmaal aangekomen op de rand, we de keuze hadden af te dalen in de vulkaan (naar een dorp) of om over de rand verder te lopen (wat ook de eerste keer zijn voor onze gids). Wij zagen het niet zo zitten om helemaal af te moeten dalen om vervolgens weer omhoog te moeten klimmen. Ook aangezien we niet helemaal lekker zijn (het rommelt nog behoorlijk in onze buik) kozen we voor de makkelijke route.
Althans dat dachten we. De rand van de vulkaan bleek ook zo hier en daar een flink ravijn te hebben waarin we moesten afdalen om vervolgens weer omhoog te moeten klimmen. En dit alles met weer zo'n felle zon boven je en geen schaduw want er zijn nauwelijks bomen. Oja, en er zijn nauwelijks bomen omdat onze tocht zich boven de 3km afspeelt wat je ook wel merkt in je lijf. Maar... er zijn geen muggen!
Om half 7 's avonds moesten we nog één heuvel beklimmen. We konden op de top ons huisje zien waar we zouden slapen. Gelukkig maar want ons water was op en de zon gaat zo onder en met een half uurtje is het hier dan ook pikkedonker. Halverwege de berg heb ik echt nog gedacht “Ik kan niet meer. Ik ga hier liggen en doe geen stap meer”. Maar we zijn boven gekomen, we waren trots op onszelf.
We hadden een klein huisje tot onze beschikking naast het boerderijtje van de eigenaar. Hierin stonden wat bedden en een kooktoestel. Verder was er geen elektriciteit of stromend water. En de wc was daar waar de boerderij niet was.
Als twee uitgeputte vogeltjes zaten wij op de rand van ons bed terwijl Pablo (nog superfit) het avondeten klaar ging maken. Eerst maar een coca-theetje naar binnen. Overigens hebben we nu ook zelf wel ervaren dat de coca-blaadjes niks raars met je hoofd doen ofzo. Het schijnt dan goed tegen hoogteziekte te werken maar aangezien we daar (nog) geen last van hebben gehad, hebben we ook dat verschil nog niet vast kunnen stellen. Vooralsnog is het voor ons gewoon thee.
We hebben niet veel naar binnen weten te krijgen zo uitgeput waren we. Had die Pablo daar een gerecht lopen koken, eten wij alleen maar een beetje soep, een lepel rijst en wat groentes. Nou de boer lustte ook nog wel wat en speelde nog wat op zijn 10 snarige kleine gitaartje.
We gaan slapen en in de verte klinkt muziek van een feestje bij een naastgelegen boerderij...