Ankor tempels dag 2

10 april
Deze ochtend hebben we geleerd wat je moet doen als er 's ochtends een monnik voor je deur staat. Je behoord dus geld in de kom te doen en daarna doe je een 'wai' (handen met de palmen tegen elkaar vouwen voor je gezicht), en kijk je naar de grond. De monnik doet vervolgens een gebedje. De dames van het restaurant deden het ons voor met de lokale monniken.
Vandaag gaan we weer naar tempels fietsen. Deze keer naar tempels die een beetje een andere richting uit zijn, ongeveer 17 km van ons hotel. Er zijn twee routes: de geasfalteerde route met veel verkeer en de zandweg door dorpjes. Wij hebben gekozen voor optie 2. Het blijkt een hele leuke route te zijn. We krijgen een beetje dingen van het platteland te zien en alle kinderen rennen naar ons toe, zwaaien en roepen 'hello' 'hello'. Onderweg zien we een tafel vol kleine schelpjes en slakken in de volle zon. We besluiten om het eens nader te bekijken. Een meisje legt ons uit dat het is om op te eten. De schelpen zijn bestrooit met chili stukjes en grof zout. Ze vraagt of we willen proeven. Na even nadenken hebben we toegestemd; 'try before you die'. Een van de kinderen maakt een schelpje open en er ligt een ongekookt wit snotje in. Pascal pakt het schelpje met het snotje aan en stopt het snotje snel in zijn mond. 'Lekker' zegt hij. Nou, dan moet ik ook maar een snotje proeven. Het kindje maakt een nieuwe open en ik stop het snotje in mijn mond. Het is inderdaad een heel erg lekker snotje, echt een aanbeveling.
Na nog een stukje fietsen, blijkt het over een zandweggetje fietsen toch echt heel erg zwaar te zijn. Onderweg stoppen we regelmatig even onder een boom. In de meeste gevallen totdat de lokale bevolking uit hun huizen zijn gekomen en de hele familie ons aanstaart. Even glimlachen en zwaaien en iedereen is weer blij.
Bij de eerste tempel van deze dag staan de lokale kinderen ons alweer op te wachten om ons drinken te verkopen. Het oudste kindje vraagt waar we vandaan komen. We zeggen Nederland. 'Wacht' zegt ze, en ze pakt haar schriftje uit haar tas. Ze leest ons voor in het Nederlands, ondermeer: 'Hoe heet jij?', 'Wil je wat drinken?'. We besluiten een kokosnoot van haar te kopen. We praten nog even met haar.
Ze verteld dat het heel goed werkt als ze de taal spreekt van de touristen. Ze zegt dat het heel goed werkt bij Nederlanders en dat ze alleen maar haar schrifje hoeft te pakken, dat ze iets voor moet lezen en dat kopen ze iets van haar. Ze kan het in chinees, japans, russisch, duits, koreaans en nog een paar talen.
In de lonely planet (reisboek) en op de borden staat dat het toegangskaartje heel moet blijven om toegang te krijgen tot de tempels en dat ze heel erg streng zijn. Laat nu net van mijn kaartje een hoekje af zijn. Gelukkig laat de beveiliging ons door en hebben we niet voor niets 17 km over het zandweggetje gefietst.

Eenmaal tussen de middag was het tijd voor een lunch. We waren op zoek naar een soort van theehuisje dat aan datzelfde zandweggetje liggen moest volgens onze lonelyplanet. Helaas niet gevonden dus verder gefietst naar een klein dorpje. Het zag er naar uit dat het niet vaak door touristen bezocht werd want we werden door iedereen aangestaard. Zelf hadden we ook al een tijdje geen toerist gezien en al zeker niet die zo gek zijn om te fietsen met dit weer. We zagen iets wat op een restaurantje leek waar ook wat lokale mensen zaten. We fietsten het erf op en er werd luid gegiebeld en de mensen aldaar begonnen wat drukker door elkaar te lopen. Wij interpreteerden het als: O jee, buitenlandse toeristen en ze komen bij ons zitten! Snel haal de menukaarten van zolder! Althans zoiets. We vroegen wat ze kon aanbevelen en dat was een curry met kip, rund of varken. Wij kozen voor kip. Toen kwam ze terug: Sorry, no chicken, beef or pork. Only vegetables. Nou wij zijn de moeilijkste niet hoor. Goed! rijst met groente. En dat was toch behoorlijk lekker. Samen met nog twee colaatjes waren we voor 7 dollar klaar.
Verder hebben we nog wat tempels bezocht en begonnen we de terugreis op de geasfalteerde weg. Wel uitkijken daar want je kan dat een beetje vergelijken met een 80km weg in Nederland met hier en daar wat gaten (vooral aan de zijkant waar we fietsen). Eenmaal in de stad wordt het drukker en wordt het helemaal chaos. Het verkeer rijdt hier dan wel aan de rechterkant (wat in het begin wel weer even wennen was voor ons na het linksrijden in Thailand) maar het is dus wel gebruikelijk om engelse bochten te nemen. Dus wanneer je voor het verkeerslicht staat te wachten en je moet linksaf, dan is het dus de kunst om zo snel mogelijk voor het verkeer langs te rijden dat rechtdoor moet. En hierbij geld ook wel: degeen die het grootst is heeft het meest recht op voorrang dus met de fiets sta je dus behoorlijk onderaan in de rang.
Vandaag hebben we misschien iets minder kilometers afgelegd dan gisteren maar de omstandigheden waren er zeker niet beter op. In de volle zon over dorre zandpaatjes gefietst kortom we waren afgepijgerd. Daarom leek het ons een goed idee om ons eens lekker te laten verwennen in de massagesalon om de hoek. Een thaise massage dan, we waren dan wel niet meer in Thailand maar ons was verteld dat deze kunst ook heel goed uitgevoerd kon worden in Siem Reap. Heerlijk ontspannen sfeertje hing er daar en onze voeten werden gewassen door twee dames waarna we werden verzocht ons om te kleden in een blouse en een soort van xxxl broek die je met een riempje vast moest maken. We hadden nogal wat moeite om te snappen hoe deze broek aan te trekken maar gelukkig werden we geholpen. We werden nog gevraagd of we voorkeur hadden voor soft, medium of hard. Ik dacht nog: Nou, ik hou wel van een beetje stevig maar aangezien dit onze eerste thaise massage was begonnen we met medium. Ok! Mathilde in een hokje ik in een hokje. Ieder onze eigen dame. Ogen dicht en genieten maar. Althans dat was mijn verwachting... Alle mensen, hoeveel momenten ik wel niet heb gehad dat ik dacht: "even doorbijten Pascal, hoort erbij". Wat een kracht zit er in die dames, ze knepen me fijn. M'n ledematen, vingers en tenen werden die kant op gedrukt die ik voor onmogelijk beschouwde. Ik zag geknakte kippenbouten voor me en voelde me als de terminator uit de slotscene waar die in de hydraulische pers belandde. Ellebogen werden in mijn rug gezet om spieren "los te maken" mijn god! Een voet in mijn lies zodat mijn been zowat uit m'n romp getrokken kon worden. Vingers en tenen werden geknakt, schouder zowat uit de kom en kuiten uitgewrongen. En dat was medium?!? Maar achteraf toch een voldaan gevoel.
Als uitgeperste sinaasappels vervolgden we onze weg en hadden besloten bij een restaurantje te gaan eten dat wat uit het centrum van het dorp lag. We hadden nu dus voor het eerst een tuktuk nodig en laten we nou net toevallig naast eentje staan. De tuktuk bestuurder was alleen wat druk met zijn telefoon en had ons nog niet opgemerkt. Aan de overkant werden we al geroepen: tuk tuk sir? en nog was er iemand die zijn tuktuk aanbood. Wij lieten nog niet meteen merken dat we een tuktuk nodig hadden en keken naar onze tuktuk chauffeur die nog steeds druk met z'n telefoon in de weer was. Z'n tuktuk vrienden kwamen aangelopen en trokken 'm aan z'n oor en maakten wat grapjes over 'm omdat ie waarschijnlijk niet aan het opletten was en er twee toeristen naast z'n tuktuk stonden. Hij draaide zich om en als reflex leek het wel vroeg hij ons: tuktuk? Wij antwoorden meteen met Yes please! en stapten in. Z'n vrienden barsten in lachen uit, maakten nog meer grapjes en sloegen onze tuktuk chaufeur meerdere keren op z'n schouder. Daar gingen we.
Daarna, lekker eten, een tuktuk teruggenomen en heerlijk geslapen.