Battambang

12 april
Vandaag gaan we weg uit siem reap. Met een tuk tuk naar het busstation. Bij het busstation staan allerlei mannetjes ons al op te wachten: 'Where you go? Where you go?'. In de lonely planet staat dat we voor 3 dollar nogwat naar Batambang kunnen gaan. Een mannetje bij de bussen zegt dat het 10 dollar per persoon is en we voelen ons genaait. We gaan op zoek naar een loket en die kunnen we niet vinden. Dit komt omdat er meerdere busmaatschappijen zijn die ieder een loket (tafel) voor een paar bussen hebben staan. Bij die andere loketten verwijzen ze ons terug naar het eerste mannetje met zijn 10 dollar. We voelen ons nog meer genaait en gefrustreerd. Hmm eerst maar even water halen aan de andere kant van het station. Meestal zorgen we dat we voldoende water bij ons hebben voor een lange reis en na even onderhandelen hebben we twaalf halve liters. Even drinken en de smaak van het water deed ons denken aan... ziekenhuis. Zoals een ziekenhuis ruikt, zo smaakte het. Misschien dat er jodium in het zat? We wisten het niet en de ingredienten konden we ook niet lezen in het Khmers.
Hier aan de andere kant van het station staan ook de taxis. Een man biedt ons aan om ons voor 15 dollar in totaal naar Battanbang te brengen. Best goede deal, maar Pascal besluit toch om dit bedrag terug te brengen naar 10 dollar. Dit wil het mannetje niet en dus hebben we een akkoord op 15 dollar. We laden de tassen in en gaan zitten in zijn auto. Het mannetje maakt een vreudesprongetje en roept blije woorden naar zijn taxi-collega's. Dan ontstaat er buiten de auto enige discussie en na een paar minuten houdt een van de mannetjes ons een antieke nokia voor onze neus. Pascal en ik kijken elkaar aan: 'Wat moeten wij nou met een antieke Nokia?'. Het mannetje tikt met zijn hand op het glas en als we goed kijken staat er 50 in het scherm. Het mannetje had 50 dollar bedoeld en niet 15 dollar. We blijven gewoon zitten en maken hem duidelijk dat we 15 dollar hebben afgesproken. O no sorry, sorry my mistake en het mannetje sloeg zich meerdere keren op zijn voorhoofd. Om het hem niet al te moeilijk te maken zijn we uiteindelijk weer uit gestapt en besluiten een op een van de plastic stoeltjes te gaan zitten en te wachten totat we een goed aanbod krijgen. Na een tijdje biedt een mannetje ons een 'shared taxi' aan voor 10 dollar per persoon en we besluiten het te accepteren.
De rit duurt ongeveer 3,5 uur en na ongeveer 1,5 uur stappen er 2 mensen bij ons in. Niet veel later nog 3 mensen en een baby. Hoe past dit? Nou, dat zal ik je vertellen. Achterin 4 mensen (inclusief ik en Pascal). de chauffeur zit half op schoot bij iemand. Er zit nog iemand tussen de twee stoelen in (voor) en een dame op de stoel met een baby op schoot. Mede dankzij onze grote rugzakken, past niet alle bagage in de achterbak. Deze staat dan ook half open en is met een touwtje vastgebonden. Overigens kan de chauffeur ondanks de benarde positie tijdens het rijden ook nog bellen.
Het verkeer is best gevaarlijk hier. In principe rijden mensen hier aan de rechterkant van de weg en de regel is dat het grootste voertuig altijd voorang heeft op de kleinere. Als een bus bijvoorbeeld een brommer moet inhalen en er komt van de andere kant ook een bus en brommer dan remt de bus nooit af maar gaat net zo lang toeteren totdat de brommers op de vluchtstrook zijn zodat de bussen elkaar in volle snelheid kunnen passeren.
We hadden het er nog over dat ondanks de chaos we zo weinig ongelukken zagen en laten we nou net tijdens die rit 2 verongelukte bussen tegenkomen. Eentje van de weg af (die twee meter lager stond want de wegen zijn hier nogal hoog vanwege het water met het regenseizoen.), de ander tegen een boom met een behoorlijke deuk in de zijkant. Toch leek het wel alsof iedereen er goed vanaf was gekomen. We waren blij dat we in een auto zaten, die leek nu ineens een stuk veiliger. Na veel brommers aan de kant te hebben getoeterd kwamen we ongedeerd aan in Battambang. Vanaf het busstation zijn we gaan wandelen richting een hostel dat we hadden opgezocht maar kwamen vlak daarvoor een ander hotel tegen. Een oud mannetje met ontblood bovenlijf, dat leek alsof ie op straat woonde, gebaart ons naar binnen, plukt een sleutel van een bord waar de hele straat zo bijkan en rent naar boven. Wij volgen hem. Kamer inspectie. Ziet er redelijk uit op het eerste gezicht en hij kost maar 5 dollar. 5 dollar? Vraag ik voor de zekerheid na ons taxiavontuur. Ja, 5 dollar. We besluiten het te nemen, dan zijn we er maar vanaf want het is niet fijn om met veel spullen op je rug verder op straat te zoeken naar een ander hotel met deze hitte. Half gesmolten door de hitte ga ik (Mathilde) op mijn rug op het bed liggen. Ik zie de vele zwart geworden spinnewebben bewegen op het ritme van de ventilator en het gordijn met slechts een paar puntjes vast hangen voor het raam. ik ga rechtop zitten en ik zie een kolonne mini mieren (3 mm groot) over de rand van het bed wandelen. ik besluit op te staan voor een badkamer inspectie. Er ligt een gebruikte tandenborstel en kam en heel veel haren op het badkamer meubilair. Ook in de badkamer zijn erg veel mini mieren. Ik heb zo'n vermoeden dat de oude man ergens in de jaren tachtig met pensioen is gegaan en sindsdien nog wel gasten binnen laat maar niet meer schoonmaakt. Gelukkig hebben we onze lakenzak (zoals slaapzak maar dan van laken, voor noodgevallen zoals deze) bij ons en besluiten het zo te laten.
Spullen gedropt tussen de mini mieren en naar buiten gewandeld naar het treinstation, op zoek naar de 'norry'. De 'norry' is de bambootrain, een soort eigengemaakt voertuig, om over het spoor te reizen. Wanneer je dan de trein tegenkomt moet je zorgen dat je zo snel mogelijk met je norry van het spoor afgaat. Nou, wij wilden ook wel eens op een norry zitten en gingen op zoek. De trein in Cambodja rijdt al een aantal jaar niet meer dus was dat al een probleem minder voor de norry maar helaas was ook hierdoor het spoor bij het station helemaal begroeid met struiken. Geen optie hier voor een norry.
Rondom het station en spoor zijn tal van kleine huisjes en krotjes opgericht waar heel veel arme mensen wonen. Voor we het wisten liepen we daar middenin. Toch wel met een beetje ongemakkelijk gevoel zijn we daar weer vandaan gegaan.
We hebben nog een biertje gedronken in het bambootrain cafe, over de boulevard gewandeld waarna we weer terug kwamen in ons vijf dollar appartement. Hopend dat de ventilator die boven ons draaide niet 's nacht naar beneden zou vallen zijn we in slaap gevallen.