naar Hoi An

We hebben dus een vlucht geboekt. Beetje bijtijds opgestaan want om 9 uur zou de taxi klaar staan om ons naar het vliegveld te brengen. Heb nog even gauw de e-tickets uitgeprint vanaf een computer uit het hotel. Aan de overkant van de straat (nou ja steeg) was de keuken met daarin ook de printer en wanneer ik op 'print' drukte stopte onze behulpzame gastvrouw aan de overant, het papier erin. De tickets kwamen er scheef uit en niet overal was het evengoed leesbaar. Zo gaat het hier nou eenmaal met alles in dit land heb ik 't idee dus goed genoeg voor het vliegveld. Tegen onze verwachting in verliep alles heel soepel daar. Mijn tas was met 23 kg iets over het toegestane gewicht van 20 maar daar werd niks over gezegd. Vlucht zelf ging ook relaxt en na het landen in Danang, tas opgehaald en naar buiten toe gewandeld waar heel veel mensen (met bordjes met namen) op andere mensen stonden te wachten. Wij hadden ergens gelezen dat het goed kon zijn dat onze namen ook op die bordjes te vinden waren omdat je naam doorverkocht kan worden van hotel naar hotel. Ook weer een mooie manier om toeristen te vangen in de 'tourist-trap'. Helaas stonden we er niet bij ;) Eenmaal hier voorbij gelopen waren natuurlijk de taxi-chauffeurs die begonnen te roepen. Vijf verschillende maatschappijen waren er die ons graag mee wilden nemen. Waarschijnlijk stonden we nog op een stukje vliegveld dat verboden was voor taxi-chauffeurs want ze bleven op afstand. Wij gingen maar even rustig op een bankje zitten. Rugzakken uit onze gele hoezen en in ons boek duiken: wat is de normale prijs voor een taxi naar Hoi An? Ons boek zei 16 dollar. Dat kan gedateerd zijn dus misschien iets duurder. Mathilde is nog naar een informatiebalie gelopen waar haar verteld is dat de gemeente met de taxi-chauffeurs heeft afgesproken dat de standaard prijs 20 dollar (400000 Vietnamese Dong) is naar Hoi An. Nou, met deze informatie zetten we onze weg voort richting de taxi-chauffeurs. We waren nog de enige toeristen en we hoefden maar een paar passen te zetten en het werd een drukte van jewelste bij de taxi-chauffeurs: "taxi sir?", "very cheap taxi sir!", "lowest price sir", "Come to me sir!". Voor dit soort zaken wordt altijd de man aangesproken. Verkoopsters met sieraden lopen mij strak voorbij en recht op Mathilde af. Vijf verschillende taxis dus die ons hun taxi aanboden. We herkenden ook de taxi-maatschappij (Vinasun) welke we in Ho Chi Minh City genomen hebben en vertrouwen. Daar stonden twee mannetjes bij die net zo hard aan het meeroepen waren. Het ene mannetje was de taxi-chauffeur, de andere een soort van coordinator met een portofoon in z'n hand. Deze vertelde dat we 430000 Dong moesten betalen voor een rit naar Hoi An. Ook wees hij ons op een bord waar dat op zou moeten staan. Uiteraard is het altijd weer duurder dan je in eerste instantie verwachtte. Na even het bord bestudeerd te hebben bleek dat voor een 8 persoons taxi (die voor onze neus stond) je inderdaad 430000 Dong moest betalen maar voor een 4 persoons 400000. Ik wees hem daarop en hij zij dat hij ook een kleinere taxi kon oproepen met z'n portofoon. Nou doe maar dan. Ondertussen werd de concurrentie heviger want ons werd vanaf de andere taxis een prijs naar Hoi An van 350000 toegeroepen. Dit kon het mannetje met de portofoon niet waarderen en besefte dat er enige haast geboden moest worden om zijn taxi voor te laten rijden nu hij ons nog bij zich had staan. Nogmaals luid en duidelijk in zijn portofoon allerlei dingen roepend zagen wij ondertussen in de verte een groepje mensen gehurkt in een kringetje zitten. Dat waren waarschijnlijk de taxi-chauffeurs die een lokaal spelletje aan het doen waren die het mannetje met de portofoon probeerde te bereiken. Met de druk van de andere concurrentie werd er behoorlijk geschreeuwd en er leek een soort van ruzie te ontstaan waarvan wij niet helemaal konden zien tussen wie. Er werd geschreeuwd naar het groepje wat een spelletje aan het doen was en iedereen leek boos op elkaar. Er kwam een politieagent aan die op zijn fluitje blies en riep op strenge toon: "$#@%$ #%^@%#^@ #%^@%#@^". Waar wij dus niks van konden maken maar het leek erop dat mensen wel wat rustiger deden. Daar kwam dan eindelijk de taxi en ik wees het mannetje met de portofoon er nog op dat de andere taxi-chauffeurs 350000 Dong boden. "ok 350!" antwoorde hij bits. De taxi-chauffeur kreeg nog behoorlijk op z'n kop omdat het waarschijnlijk zo lang duurde voor hij op kwam dagen en we stapten in. Wij vonden het wel grappig dat er zo'n tumult kon ontstaan om twee toeristen.
We lieten ons afzetten bij hotel "Thanh Van". Wat een leuk hotel is dat. Leuke bruggetjes en ons eerste hotel met een zwembad waar je vanaf je privebalkonnetje, dat voor je kamer zit, op neer kunt kijken.
We waren redelijk vroeg in de middag aangekomen en waren blij dat we in zo'n korte tijd zoveel kilometers hebben afgelegd. We besloten lekker rustig aan te doen en hebben de minibar aangevallen en op ons privebalkon gezeten. Na enige tijd sloeg het weer behoorlijk om en kwam er een pikzwarte lucht aanzetten. Ondanks dat ons raam dichtzat regende het behoorlijk naar binnen. Er zat nog een luik voor het raam wat we ook dichtschoven. Met de uitgevallen stroom zaten we, lekker droog op ons balkon, te kijken naar de bliksem en hoe de regen in het zwembad viel. Na een tijdje zagen we een stroompje water uit ons appartement komen op ons minibalkon. Dat kwam dus toch nog uit dat raam aan de andere kant van het appartement. Gelukkig dat er verder geen spullen stonden dus we kwamen er goed vanaf. Anderen minder want die hadden bijvoorbeeld al hun kleren op de grond liggen die al het water opgezogen hebben. We hebben in de regen een duik in het zwembad genomen en zijn daarna (toen het weer droog was) het stadje gaan verkennen, gegeten in Morning Glory en daar ook een Vietnamese kookcursus geregeld voor de volgende dag.