Hoi An

De ochtend begon met een berichtje dat het theemuts konijn is ingeslapen. We wisten al dat het niet zo goed ging en dat ie voor de tweede keer naar de dierenarts moest. Daar was het advies om 'm in te laten slapen. Wel een raar idee, komen we straks thuis, is er nog maar één konijn. Met een gemengd gevoel gingen we naar de kookcursus.
De kookcursus begon met een wandeling over de lokale markt. Verscheidene oosterse kruiden werden vergeleken met de westerse en we zijn over de vis en fruitafdeling gewandeld waar ook 't een en ander werd verteld.
We belandden weer in het restaurant "Morning Glory", genoemd naar de belangrijke groente in Vietnam die op spinazie lijkt, waar de bovenste zaal was ingericht als klaslokaal.
Met zo'n 30 man, ieder z'n eigen kooktoestelletje hebbend, keken we naar het keukenblad van onze lerares, mrs. Trinh Diem Vy, eigenaresse van vier restaurants in deze stad. Boven haar keukenblad hing een schuin opgehangen grote spiegel zodat we van boven konden zien wat ze allemaal deed. Er stond helaas een ventilator naast ons te blazen zodat we uiterst geconcentreerd moesten luisteren naar de ietwat middelmatig engelse uitspraak van deze mevrouw.
We begonnen met het maken van een koolsoep met daarin ook twee rolletjes van garnalenpuree met een rijstpapiertje eromheen. Mocht je daarna meteen zelf opeten. Jum! We hebben kip gemarineerd en op een sateprikker weer ingeleverd zodat die in de oven kon. We hebben twee 'rolls', een soort van loempiaatjes, met varkensvlees, garnalen, sla en verse kruiden gemaakt. hmm lekker, ook meteen opgegeten. De choreografie van de cursus was subliem. Terwijl onze lerares aan het vertellen was werd door de bediening verscheidene bakjes met kruiden en andere ingredienten bij iedereen klaargezet. Wanneer je dan zelf bezig was werd alles wat niet meer nodig was meteen opgeruimd om ruimte te maken. Ook werd je geholpen met het koken. Soms iets te goed naar mijn mening want mijn ingredienten werden al in m'n pannetje gegooid terwijl ik aan het wachten was tot de olie heet werd. Heb de dame geprobeerd duidelijk te maken dat ik het zelf wilde doen. Maar ze bleef mij verder helpen en heb toch maar mijn pannetje weer uit haar handen gepakt en nog een keer uitdrukkelijke gezegd: "I want to do it myself". Beetje mijn ingredienten in de pan gooien wanneer m'n olie nog niet heet is, tsss. Maar verder was alles uitstekend geregeld. We eindigden met het maken van een mangosalade en terwijl die klaar was werd ook onze gemarineerde kip opgediend en konden we aan de lunch. We hebben heerlijk gekookt, al zeg ik 't zelf en daarna gingen we weer terug naar ons hotel.
Vlak daarvoor hebben we fietsen gehuurd om een stukje te gaan fietsen richting strand. Niet het toeristische maar het strand waar ook de lokalen komen. Onderweg even gestopt om naar de mensen te kijken die in de rijstvelden bezig waren. Al snel kwam er een lokale boer op ons af. In gebarentaal en de drie engelse woorden die hij kende, legde hij ons uit dat in de rijstvelden een plek was waar mensen hun gebed deden. Fiets aan de kant en we wandelden hem achterna. Hij plukte een bosje bloemen en wat rijstplantjes en drukte dat in onze handen. Dit konden we natuurlijk offeren op die speciale plek. Dit bleek een begraafplaats van een japanner te zijn die een geliefde had in Hoi An. Het was een graf dat symbool stond tussen de vriendschap van Hoi An/Vietnam met Japan. Onze boer ging op z'n knietjes en wij deden hem braaf na. De bloemetjes moesten we in het lege colaflesje doen dat naast het graf stond. We kregen allebei twee wierookstokjes die we tussen onze handen, weer als een wai (plat tegenelkaar vingers omhoog) moesten houden. Dan je handen op en neer bewegen met je ogen dicht, nog steeds op de knietjes voor dat graf, waarna we ze in een soort bloempotje met nog honderden stokjes bij mochten zetten. We mochten weer opstaan en maakten een praatje. Het mannetje maakte duidelijk dat hij 59 was en drie kinderen had. Hij vroeg hoe oud wij waren en of wij ook kinderen hadden. Helaas. Al zo oud en nog steeds geen kinderen. Hij pakte elk een hand van ons en begeleidde ons weer terug naar het graf. Met z'n drieen zaten we weer op de knieen en hij pakte de bloempot met de wierookstokjes op. Deze al op en neer bewegend voor hem zei hij een gebedje op en gaf de bloempot door aan Mathilde. Ogen dicht en Mathilde ook de bloempot op en neer bewegen. Daarna was ik aan de beurt. Daar zat ik dan. Een bloempot met stokjes op en neer te bewegen met het gevoel dat het nu de bedoeling was om kinderen te wensen...
Toen was het blijkbaar tijd om geld te offeren. Er stond nog een potje leeg waar het mannetje op wees en het engelse woord 'money' uitsprak. Tja, we hadden wel zoiets verwacht dus laat ik gul zijn en 10000 Dong (halve dollar) doneren voor de 'goden'. Maar dat was blijkbaar niet genoeg en hij keek even mee in mijn portemonnee. Dat zat vol met briefjes maar de enige die langskwamen waren allemaal kleiner dan de 10000 Dong die ik in dat potje gestopt had. Goed dan, maar dan moest Mathilde ook nog 10000 Dong betalen. Nou ok, mochten we dan ooit kinderen krijgen moeten het natuurlijk wel goeie zijn :)
We zijn verder gefietst en hebben op het strand een stukje gewandeld. Bij de ondergaande zon wat gedronken terwijl de vissersboten in actie kwamen. Zij vissen met felle lampen welke naar het water gericht zijn. Blijkbaar komen daar de vissen op af. Het strand stroomde ook vol met het lokale volk welke een duik namen nu ze klaar waren met hun werk. Een sieradenverkoopster legde ons uit dat 's ochtends vroeg de lokalen er zwemmen en de vis kopen die in de nacht gevangen is. Wanneer zij verdwijnen komen de toeristen en wanner dus de zon ondergaat verdwijnen de toeristen en komen de lokale mensen weer naar het strand. Zo wisselen we elkaar mooi af. Ook krijgen we vaak de opmerking dat we zo lang zijn en dat onze huid zo mooi wit is. Hier in het zuidoosten geld: hoe lichter je van huidskleur bent, hoe eerder je getrouwd bent. Boeren op het platteland hebben daar minder mee en zijn poepie bruin. Maar mensen van stand beschermen zich goed tegen de zon. Zelfs wanneer ze in de bus zitten gaan alle gordijntjes dicht aan de kant waar de zon vandaan komt. Behalve bij ons, die touristen willen naar buiten kijken en zelfs expres bruin worden. Komt er dan toch een straaltje zon op ze omdat wij de gordijnen open hebben staan wordt er ergelijk gekeken en gaat er een sjaaltje om het gezicht.
Na heel lang wikken en wegen heeft Mathilde nog een ketting gekocht van een sieradenverkoopster en zijn we teruggefietst in het donker met de knipperende fietslampjes, die nog in m'n tas zaten, achterop.
Terug in Hoi An hebben we nog "Sugar cane" gedronken wat een favoriet is onder de lokale bevolking hier. Aan een kraampje op straat wordt een tak uitgeperst door 'm door een pers te halen en waar het sap van wordt opgevangen. Ijs en een snufje zout erbij en klaar is je "Sugar Cane". Best lekker.
Na, vanaf ons hotel, de hele stad te hebben doorkruisd op zoek naar een restaurant belandden we tegenover ons hotel. We hadden eigenlijk niet zo'n trek maar besloten toch maar iets 'lichts' te eten. De laatste tijd zijn we 's avonds helemaal op. Geen trek in iets en moe. We vragen ons af waar dat door kan komen. Het warme weer? De malariapillen? De vele indrukken? Het vele geregel? We weten het niet.
We hadden ook nog geen plan voor morgen en terug in het hotel spraken we met onze grappige receptionistes. Zij raadden ons aan om naar het "My Son Sanctuary" te gaan en de zon op te zien komen vanaf de tempels. We zouden om 5 uur vertrekken, het was een uur rijden en aangezien de zon om 5:30 op komt zullen we die zon dan wel ergens onderweg zien opkomen. Toch leek het ons leuk en boekte de trip. We zoudens immers om 10 uur weer terug zijn en dan heb je alweer een halve dag iets leuks meegemaakt.
Snel slapen, want over een paar uur weer op. Misschien dat we van de korte nachtjes zo moe zijn?