Hallo Vietnam

we moesten vroeg op want om half acht zouden we worden opgepikt door een bus die ons naar de boot zou brengen voor onze trip naar Vietnam. Om kwart over 7 ontbijt besteld en op het terrasje buiten gezeten om te wachten op de bus. Om kwart voor acht bleek dat het busje al een tijdje op ons stond te wachten maar wij wisten van niks. We hadden wel gedacht dat er iemand naar ons toe zou lopen om te vertellen dat er een busje klaarstond maar in plaats daarvan hadden ze naar onze hotelkamer gebeld. Hadden ze ons niet zien zitten dan?
Goed, in het busje, uitstappen op een verzamelpunt. Ander busje in en toen nog twee uur rijden naar de plek waar we op de boot konden stappen. We hadden eigenlijk verwacht dat we in Pnohm Penh op de boot zouden stappen, wat onze medetoeristen ook dachten, maar dat was dus niet het geval.
Uiteindelijk kwamen we aan bij een houten schuitje dat naar onze verbazing bleef drijven. Wat een geweldig wrak was dat! Lachend en vrolijk gingen we aan boord. Vlakbij stonden 4 buffels compleet onder de modder die ons uitzwaaiden.
Leuke boottocht, even naar de kant om Cambodja te vertellen dat we het land uitgaan. 50 dollars gewisseld voor 1 miljoen Dong. Waren we ineens miljonair! Daarna, een stukje verder, weer aan land waar we ons paspoort een uur kwijt zijn aan de vietnamese douane. Mooi moment om even een noodlesoep te luchen. We vervolgden onze weg naar Chau Doc met een ander bootje (ook krakkemikkig maar dan kleiner) waarop we werden vergezeld met een vietnamese reisleidster die ontzettend grappig was. Ze vroeg of ik mijn fotocamera wou geven zodat ze foto's van ons kon maken.(dit deed ze trouwens ook bij onze medetoeristen) Mathilde en ik moesten allerlei poses aannemen en het leek wel alsof we op huwelijksreis waren en er een fotoshoot van ons werd gemaakt.
We hadden betaald voor een ticket naar Chau Doc alleen stond er op het ticket dat we een georganiseerde reis zouden doen van twee dagen en een nacht. Dat zou dan wel beteken dat we in Chau Doc zouden moeten blijven overnachten en dat wilden we eigenlijk niet. Dus na toch de verleiding te hebben weerstaan hebben we de grappige dame verteld wat onze plannen waren en dat we naar Vinh Long wilden reizen, om in een homestay te verblijven (bij lokale mensen thuis dus), en dat we alleen een ticket hadden naar Chau Doc. (waar ze al zelf achter was gekomen omdat ze met de reisorganisatie had gebeld). Maar zij adviseerde ons om niet naar Vinh Long te gaan omdat we daar pas om half 9 's avonds aan zouden komen. Dan nog met een moto (motorfiets) naar de pond en dan nog de pond naar het homestay. Dat zou allemaal wat laat worden. Zij bood aan om naar Can Tho, ietsje dichterbij, te gaan waar ze een homestay zou regelen. We zouden in Can Tho worden opgepikt door mr Hung, naar zijn homestay worden gebracht, een diner krijgen, daar slapen, de volgende ochtend rond worden gevaren over de floating market met ontbijt waarna we later op de bus zouden worden gezet naar Ho Chi Minh City. Dat voor 30 dollar per persoon. Nou dat hebben we maar gedaan. Wel makkelijk want dan hebben we weer even pauze in het moeten uitzoeken van dingen zoals: hoe waar te komen, waar te slapen en wat te doen.
Dus na onze boottocht werden onze (en de tassen van onze medereizigers) op een fiets gegooid, wat een grappig gezicht was om zo'n bult tassen op een fiets te zien, en weg ging de fiets. Naar een hotel waar de rest zou overnachten en wij tweeen op onze bus zouden moeten wachten.
En na even wachten stapten we op de bus (met onze tassen) waarna we 's avonds rond half 7, wanneer het net donker is, aankwamen in Can Tho. Genoeg moto-bestuurders die ons vroegen waar we heen wilden maar dit keer wisten we het zelf ook niet. "We're waiting for mister Hung to pick us up" zeiden we ze. "Aaha, mr Hung". Uit de intonatie konden we niet opmaken of mr Hung een begrip was en iedereen hem kende of dat "Hung" in Vietnam net zoiets is als "Sint Juttemis" is in Nederland. Een vriendelijk dame heeft mr Hung opgebeld en vertelde ons dat hij ons vergeten was maar, dat hij er met een kwartiertje zou zijn.
En daar was mr Hung dan eindelijk. Op zijn telefoon liet hij de sms zien die hij van onze grappige vietnamese reisleidster gegregen had dus dat was voor ons bewijs dat hij werkelijk mr Hung was.
We moesten nog even wachten op een vriend van hem want hij kwam ons ophalen met de scooter. Twee scooters dus, Waar we achterop moesten zitten met onze grote tas tussen de benen van onze chauffeur. Helm op en daar gingen we dan in het donker met een vaartje van 60km/u op de snelweg. Mathilde was ik op een gegeven moment kwijt en we verlieten de snelweg, kwamen onder een viaduct waar het uitgestorven was en waar je even het gevoel krijgt van o..o.. Maar we reden verder langs water en na een kwartiertje gereden te hebben kwamen we bij het homestay aan, net ten zuiden van Can Tho in Thuong Thanh, waar ook meerdere toeristen verbleven. Twee minuten later werd Mathilde ook afgezet.
Bij een homestay verblijf je in principe bij iemand thuis en eet je met het gezin mee. We wisten dat het iets groter zou zijn dan dit maar het was dus een beetje een verassing. Het bleek niet zo te zijn dat we met de mensen aan tafel zaten en in de logeerkamer sliepen. Het was ons onduidelijk waar de familie 'verbleef'. Gedeeltelijk komt dit omdat het leven veel buiten afspeelt, naast het slapen en tv kijken.
Er was een oprijlaan/ erf met zowel links als rechts een gebouw. We werden begroet door twee medium/kleine honden, een puppie, oma, twee kleine kinderen (meiden, jaar of 2 en 4). Eerst nog even tas droppen in onze kamer in het gebouwtje rechts. Direct bij binnenkomst stond er een tweepersoonsbed, vervolgens kon je linksaf naar nog een kamer met opnieuw een tweepersoonsbed en rechtsaf naar een gang met 3 kleine kamers (met deur) er aan. In de laatste kamer zat oma te spelen met het 2 jarige mmeisje. Er was ook een douche/toilet met badkamerspullen er in. Oma is ook blijven slapen in dit gebouw. Het werd mij niet helemaal duidelijk wat de functie was van het gebouw. Was dit het huis van oma? In het gebouw links bevond zich de keuken en was er ruimte voor een slaapkamer voor het gezin + woonkamer. We nemen aan dat het gezin daar woonde.
Aan het einde van het erf zaten een aantal touristen: twee japanse meiden, een australisch stel van middelbare leeftijd en een spaanse meneer. Ons werd verzocht hier bij te gaan zitten en er werd ons verteld dat we loempias gingen maken. We kregen ieder een rijstvel, daar konden we spul in doen (wat was het?) en toen moesten we vouwen en rollen. Vervolgens mochten we het zelf in een pan hete olie onderdompelen. De tafel werd ondertussen gedekt met een vis (olifantenoor vis, letterlijk vertaald), komkommer, sla, verse munt, tomaat, tofu, rijst en noodles. We kregen er weer een soort van deegbladeren bij zodat we verse loempias konden maken door de verschillende ingredienten in de bladeren te rollen. Het was erg lekker en we hebben veel lol gehad met onze groep. Vervolgens kwam de zoon des huizes ons 'happy water' brengen (rijstwijn, 30% alcohol).Het zat in een boterhamzakje met diagonaal, van linksboven naar rechts onder een stokje was gestoken. Als je het stokje iets omhoog doet, komt het happy water er vanzelf uit. Verbazingwekkend genoeg was dit een goed systeem totdat ik (mathilde) het sloopte en het stokje niet weer terug in het gat rechtsonder kreeg en alle glazen inclusief de tafel een nieuwe shot happy water kregen. Gelukkig was een japanse ervaren met stokjes en kon ze het weer maken. We konden niet zo veel 'happy water' drinken want we moesten de volgende dag om 05:30 op om 05:45 naar de 'floating market' te varen vanaf de kade bij de homestay.